Haber ve malumatnamelerim

Kültür, bir milletin çağlar boyunca biriktirdiği değerler bütünüdür . Tarih öğretmenimiz, kültürü bu şekilde tanımlamıştı bize. Ortaokuldaydım. Tanpınar’la tanışınca, zaman-tarih-toplum-kültür-birikim ilişkisi üzerine daha çok düşünmeye başladım. Liberal düşünce geleneğini ve bilhassa Hayek’i keşfim ise, bir dönüm noktası teşkil etti. Okuyup anlamaya çalıştıkça, geleneğe ve onun davranış kalıbına dönüşmüş hâli olduğunu düşündüğüm kültür müessesine saygım o kadar arttı ki, liberal olmasaydım, muhafazakâr olurdum derken buldum kendimi. Elbette, hangi muhafazakârlık? Ülkemizde kendini ‘muhafazakâr’ olarak tanımlayanlardan pek azı, bu köklü düşünce akımının tarihi ve teorisi hakkında birşeyler biliyor. Muhafazakâr teorinin kurucusu Edmund Burke’ü okumak bir yana, adını duyanlara dahi nadiren rastlıyoruz. Entellektüel anlamda öylesine sahipsiz ki bu ülkede, gerçek muhafazakârlığı anlatan kitaplar basmak bile Liberte yayınlarına düşüyor. Teoriyi kitaplara bırakıp somut örnekler

17/25 Aralık’ın patlak verdiği günlerdi. Hastaydım. İstirahatle atlatamayınca önce hekime gittim, sonra civardaki eczanelerden birine ilaç almaya. Orta sehpadaki Zaman gazetesi, okuyan kimse olmadığı halde, eczane sahibinin ‘büyük kavga’daki yerini göstermek için özellikle açık bırakılmıştı sanki. Böylesine netâmeli bir konuda, müşterilerinin bir kısmının siyasî görüş ve hissiyatını dışlayıcı bir tutum takınmayı göze alması, eczane sahibinin Gülen’e bağlılığıyla açıklanabilirdi ancak. Ve tabii, günün sonunda kazanacak tarafta durduğundan emin olmasıyla. O ve onun gibilerin kazanacağı bir ülkede yaşamak istemiyordum. Bu, o eczaneden son ilaç alışım oldu. Bir arkadaşımın aradığı bir ilacı sormak için, geçen yaz aynı eczaneye tekrar girdim. Vaktiyle Zaman gazetesinin işgal ettiği sehpaya yayılan Sabah gazetesi, eczane sahibinin FETÖ ile bağlantısının olmadığını (yahut kalmadığını) ilan ediyordu adeta. Gülen’le yollarını ayıranların -nedametlerinde samimi iseler tabii- yapması ger