Haber ve malumatnamelerim

Roman-Yazarı: Tarık Buğra Tiyatroya tutku derecesinde düşkün bir genç. Çocuğunun kültürlü bir insan olarak yetişmesini isteyen, onun tiyatroya ilgisini -taa ki oğlunun iyi bir tiyatro seyircisi değil, iyi bir tiyatrocu olmak istediğini anlayana kadar- destekleyen bir baba. Tiyatro ile bütün alâkasını derhal kesmesinin istenmesiyle birlikte Nahit`in evi terk edişi... Sahip olduğu herşeyi tiyatro uğruna terk edecek, sahip olacağı herşeyi tiyatro sayesinde kazanacak. lâkin bunun yola çıkarken sandığı kadar kolay olmadığını yaşayarak görecektir. Çaldığı bütün kapılar yüzüne kapanacak, köhne bir otel odasında açlıktan bayılmak üzere olduğu bir sırada oda arkadaşı Vasıf`ın azığını çalarken yakalanacaktı. Suçüstü yakalandığı bu hırsızlık ona, hayatı boyunca sahip olduğu tek dostu, Vasıf`ı kazandıracaktı. Birbirinden başarısız tecrübelerin, sürekli red cevaplarının ardından üçüncü sınıf bir rol bulduğu kumpanyanın iflası. Tiyatroyu seven ama tiyatrodan anlamayan yeni patron kumpanyanı

allahı kendime hep yakın hissetmişimdir. lakin kendimi allaha yakın hissettiğim nadir anlardan birini o gün yaşadım. nasıl yaşamam ki?.. bir haftadır her yerde aradığım o kol saati, bütün ümidimi kestiğim ve o saati ancak senin inayetinle bulabilirim dediğim bir sırada, hiç ummadığım bir yerde karşımda duruyordu : işyerindeki elbise dolabının üstünde! allah bir kulunu sevindirmek isterse eşeğini önce kaybettirir, sonra buldururmuş derler ya; o misal… gözüm gibi esirgediğim o saat, bugüne kadar bir tükenmez kalem dahi koymadığım o dolabın üstünde ne arıyordu, ben mi koymuştum, ne zaman ve niye, ben değilsem kim koydu gibi bir sürü soru var kafamda hâlâ. Orient anne ve babam, 1992 yılının ağustosunda kemeraltının meşhur karagöz saatçisinden aldılar bu saati. 22 ayar altın kaplama olduğunu söyleyen satıcı (o günkü parayla) sekizyüz bin lira istemiş, pazarlıkla altıyüz elli bin liraya bağlamıştı babam. o tarihte benim için öylesine büyük paraydı ki bu, yerlerinde olsam, bu saat