uyku
bakara suresinin amen’er-resulü olarak bilinen son iki ayetini okumadan uyumamayı itiyad haline getiren, fakat (uyuyakaldığım için) sonunu nadiren getirebilen biri olarak uyku sorunum olmadı desem yeridir. bu uykuya çabuk dalma hali, aynı ranzanın katlarını paylaştığımız yıllar boyunca kardeşimin bana duyduğu kıskançlığın en büyük sebebi ve çekişme mevzularımızdan biriydi: vay efendim, nasıl olur da bir insan bu kadar çabuk uyurmuş? kalbin temiz, vicdanın rahatsa uyursun birader! bu aralar uykusunun kâbuslarla bölündüğünü söyleyen bir arkadaşım, yalnızca uyku düzeninin değil hâlet-i ruhiyesinin de bozulduğundan yakınınca, eski günleri hatırlayıp ‘yatmadan dua okumuyor musun yoksa’ diye takıldım. okumaz olur muydu hiç? o ki -her ne kadar kabul etmese de- benden çok daha dindar biriydi. - şayet okusaydın, benim gibi birbirinden renkli rüyalar görürdün, diye takılmaya devam ettim. ve başladım, sabah uyandığımda çoğunu unuttuğum o rüyalar arasında en renkli ve ilginç olanların