Haber ve malumatnamelerim

Bu yazıda, 2006 yılının ilk aylarına tekabül eden soğuk bir kış akşamında aldığım bir gazetenin ilavesi olarak cüz’i bir fiyata dağıtılan bir kitaptan bahsetmek istiyorum sizlere. George S. Clason’un “Babil’in Kervan Taciri” adlı kitabından… Hikâye bu ya; hayata aynı kulvardan atılan üç arkadaştan ikisinin hâli ortada iken, zaman üçüncünün lehine işlemiş ve onu Babil’in en zengin adamı hâline getirmiş. ‘Biz neden başaramadık, o nasıl başardı’ diye tartıştıklarına göre, başarının tek ölçüsünün para olduğu yanılgısı, demek o devirde hâkimmiş. İki arkadaş dayanamayıp “zengin olmayı nasıl başardın” diye sormaya karar veriyorlar. Bunun üzerine kervan tâciri, anlatmaya başlıyor. Kitabın konusunu da bu hâtıralar oluşturuyor zaten. “Delikanlılık çağında karşılaştığım bir bilgeden aldığım öğüdü tutmaya karar verdiğim gün hayatım değişmeye başladı” diyerek sözlerine başlıyor kervan tâciri. Bana, içi çakıl taşlarıyla dolu bir heybe veren bilge, nehrin iki yakasını birleştiren köprüyü ...

Bazen birşey anlatmak için, evvela başka birşey anlatmak gerekiyor. Bir zincirin halkaları gibi düşünün. Halkalar arasında fâsıla bırakmamak asl’olsa da, hesapta olmayan gelişmeler yüzünden planınız değişebiliyor. Öyle ki bazen yazdıklarınızı bilgisayara geçirme fırsatı bulamayabiliyorsunuz. Tıpkı bu yazı gibi… Bu girizgâhtan sonra, kişisel gelişim kitapları yerine neden hayat hikâyeleri okumayı tercih ettiğimi anlattığım yazıya birkaç ek yapabilirim sanıyorum. O yazıda bahsettiğim nedenlerle, çok az kişisel gelişim kitabı okudum. Okuduklarımın çoğuna para vermedim. Para verdiklerimin çoğunu ise, bu tür kitaplara meraklı birilerine hediye etmek için almışımdır. Okumadığı bir kitabı hediye etmeme itiyadında biri olarak, hediye etmek üzere aldığım kitaplara para ödememiş sayıyorum kendimi. Zira hediye etmeden önce ben de okuyorum. Methini duyduğum yada çoktandır okumak istediğim kitaplar sözkonusu olduğunda bu yöntem özelikle işe yarıyor. Yeter ki sadece sizin değil, muhatab...