plütonda

-
vakit öğle veya öğleye yakın olmalı ki güneş tepemizde. bulutsuz bir gökyüzünde ve en tepede parlarken dahi terletmediğine göre. mevsim de bahar. nerede olduğuma dair en ufak bir fikrim yok.
basmamaya dikkat ettiğim çiçekler ve kahverengi gövdeleriyle çok uzaklarda bir yerde arz-ı endam eden birkaç ağaç da olmasa, ucu bucağı görünmeyen çayırlarla kaplı bir yer burası.
arazi o kadar engebesiz ve tekdüze ki, ne kadar yürürse yürüsün hiç ilerlemediğini düşünüyor insan. ne nerede olduğumu biliyordum, ne de yol gösterecek biri vardı etrafımda. bu uçsuz bucaksız ve ıssız cennette, çaresizlik içinde, tek başına ve şaşkındım.
kâh yürüyüp kâh koşarak ne kadar ilerledim bilmiyorum, geniş yaylar çizerek düzlüğü yaran bir dere kenarında buldum kendimi. suyu pırıl pırıl, tabanı parlak ve yassı taşlarla kaplıydı. derinliği ise bir karışı geçmiyordu.
elimi suya daldırdım ve o yassı, beyaz, parlak taşlardan birini çıkardım.
üzerinde yanıp sönen kırmızı ışık kürecikleri vardı. zerre büyüklüğünde ve hareketliydiler. o kadar da çoktular ki… bu halleriyle, mikroskop altında bir hücreyi andırıyorlardı. aralarında şimşek misali beyaz ışık geçişleri oluyordu bazen.
diğerleri yanıp sönmeye devam ederken bu kırmızı noktalardan biri büyüdü, büyüdü, belirginleşti ve sonunda yanıp sönen kırmızı bir benek hâlini aldı. o nokta, bulunduğum yeri gösteriyordu işte. artık nerede olduğumu da, ne yöne gitmem gerektiğini de biliyordum: plütondaydım!..
- plüton’un en çok bu yönünü seviyorum, dedim daha önce bulunmuşçasına. insanın bu gezegende kaybolması mümkün değil. dere yatağındaki taşlara bakarak bile yerini tespit edebiliyor, yolunu bulabiliyorsun!.
bu rüyayı göreli o kadar uzun zaman geçti ki… muhtemelen plüton gezegenlikten çıkarılmalı mı tartışmasının yapıldığı günler, yani 2005-2006 yılları. bir şekilde bilinç altıma işlemiş olmalı.
bugün konum (gps) hizmeti veren akıllı telefonlar o tarihte var mıydı diye küçük bir araştırma yaptım; yaygın olmasa da varmış -benim haberim yok, o ayrı mesele…
geliştirilme süreci daha geriye gitse de, adına “akıllı telefon” denen ilk cihaz 2000 yılında piyasaya sürülmüş, 2000’li yılların sonunda yaygınlaşmış. dünyada satılan akıllı telefon sayısının, normal (düz) cep telefonu satışını geçmesi ise 2013 yılını bulmuş.
ilk akıllı telefonumu 2014’ün şubatında aldığım hesaba katılacak olursa, bir ortadirek olarak sınıfımın çok da gerisinde kalmış sayılmam hani.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

teyzelerim

-
biri bu dünyadan, diğeri bu diyardan göçüp giden iki teyzem var benim. vardı, daha doğrusu… büyüğü vefat edeli sekiz yıl oldu. 83 yaşındaki küçük teyzem ise geçen ay rusyaya, oğlunun yanına taşındı. ömrünün kalan kısmını orada tamamlayacak. allah, bütün büyüklerimize uzun ve sağlıklı ömürler versin. teyzelerim o kadar farklı iki karakterdiler ki… geriye dönüp baktığımda, birbirlerine en çok benzeyen yanlarının çok iyi yemek yapmaları olduğunu söyleyebilirim. bu meziyet ırsî birşey herhalde ki annemde de var, büyük teyzemin kızında da. kısa denecek bir zamanda sofrayı hepsi birbirinden lezzetli üç-beş çeşit yemekle donatırlar. bana öyle geliyor ki teyzelerimin kaderinin asıl benzeştiği nokta, otuz-kırk gün ölümle cebelleştikten sonra her ikisinin de hayata tutunmayı başarmış olmaları… büyük teyzem 1994’te geçirdiği kalp ameliyatından sonra bir ayı aşkın bir süre yoğun bakımda kaldı. kendinizi kötü habere hazırlayın denilmişken iyileşip 21 yıl daha yaşadı. kandaki üre miktarını...
Devamı

ibişin rüyası

-
Roman-Yazarı: Tarık Buğra Tiyatroya tutku derecesinde düşkün bir genç. Çocuğunun kültürlü bir insan olarak yetişmesini isteyen, onun tiyatroya ilgisini -taa ki oğlunun iyi bir tiyatro seyircisi değil, iyi bir tiyatrocu olmak istediğini anlayana kadar- destekleyen bir baba. Tiyatro ile bütün alâkasını derhal kesmesinin istenmesiyle birlikte Nahit`in evi terk edişi... Sahip olduğu herşeyi tiyatro uğruna terk edecek, sahip olacağı herşeyi tiyatro sayesinde kazanacak. lâkin bunun yola çıkarken sandığı kadar kolay olmadığını yaşayarak görecektir. Çaldığı bütün kapılar yüzüne kapanacak, köhne bir otel odasında açlıktan bayılmak üzere olduğu bir sırada oda arkadaşı Vasıf`ın azığını çalarken yakalanacaktı. Suçüstü yakalandığı bu hırsızlık ona, hayatı boyunca sahip olduğu tek dostu, Vasıf`ı kazandıracaktı. Birbirinden başarısız tecrübelerin, sürekli red cevaplarının ardından üçüncü sınıf bir rol bulduğu kumpanyanın iflası. Tiyatroyu seven ama tiyatrodan anlamayan yeni patron kumpanyanı...
Devamı

uzay merakım

-
Resim
gökyüzüne merakım küçük yaşlarda başladı. kesin bir tarih vermek zor, fakat geriye dönüp baktığımda, halley kuyruklu yıldızını ararken buluyorum kendimi. küçüktüm, fakat yine de hatırlıyorum. halley kuyruklu yıldızı o gece dünyanın yakınından geçecek, hava şartları müsait olursa biz de görebilecektik. bütün ülke, yetmiş küsür yılda bir gerçekleşen bu gökyüzü hadisesine kilitlenmiştik. aylar süren bu bekleyiş sırasında iki şey daha yapmıştık. ilki, halit ziya uşaklıgil’in “kuyruklu yıldız altında bir izdivaç” romanını dizi haline getirerek dönemin tek kanalı ve tek televizyonu trt’de yayınlanmaktı. ikincisi ise, o yıl bizi erovizyon’da temsil etmek üzere “halley” isimli bir de şarkı hazırlamak. şarkıyı seslendiren grubun üyelerinden birinin, hani o kısa kıvırcık saçlı gencecik kızın candan erçetin olduğunu şarkıyı yıllar sonra youtube’da izlerken fark edecektim. beklenen gece geldiğinde, maaile bahçeye çıktık. insan boyunu aşmayan bahçe duvarının hemen arkasındaki mahalle arkadaşla...
Devamı